RUHUN HUZURU İLE KUTSANIYOR ÂLEM

RUHUN HUZURU İLE KUTSANIYOR ÂLEM

İnsan zaman zaman var olandan başka bir şeye susar
ve bazı insanlar enerji  belki hayâl gücü eksikliğinden
            kendi kendini yenileyemez
ve suskun kalır dilleri

Köşede öylece duran tanbur
            bir el bekler
            bir gönül özler
başka gönüllere ulaşmak için
            telleri terk eyleyemez
            güzellikleri

Her eşya insan gibi
            kendi fıtratını yaşar kabiliyetin ellerinde

Ruhların tükenen gücü
            bazen bir musîkinin
            bazen rengârenk çiçeklerin
            bazende kâmil bir insanın gönlünden diline gelen kelimelerle belki
yol bulur yaşamaya

O ilk sözler ne kadar önemlidir
ölümün zihinsel ve soyut hâlinden çok farklı
            bir gerçekliğin yaşama sunduğu bir müjde gibidir hissedilenler


İnsanlar ibadethanelerinde mutlu ve huzurlu dua ederken
ne var olan gerçekler yok olur ne sırlar
            konuşan diller saygıyla iç seslere dönüşür
ilâhi müzikler coşar gönüllerde
 eşyalar dahi bekler duayı
            bitsin
            ulaşsın diye yerine

…ve mekânlar boşalır
ruhlar dinginleşir
huzurlu insanlar
yayılırlar
çıkarlar sefere
            kendilerinden kendilerine
…ve çilekeş gönüllerin hepsi elele tutuşup
daire olurlar
kutsanır âlem