Malûmunuz cemre kelimesi “kor, ateş” demektir. Üçüncü cemre toprağa düşerken, bir çocuk kalbine düşen bir sızının annesiyle birlikte hissedilişine ithafen hatırımıza düşen bu yazımızı baharın güzelliklerini hisseden ve hissettiren tüm gönüllere gönderiyorum.
ELİNDE BİR KUŞ AĞLAYAN ÇOCUK
Nice özenle yapılmış, bir kent parkının içinden akan derenin yanı başında ağlayan bir çocuk.
Elinde ki kuşun cansız bedenine donmuş bakışlarını kilitlemiş.
Konuşmuyor, hıçkırıyor sadece.
Ailesinden aldığı merhamet duyguları o an da tavan yapmış.
Çocukluğunun safiyetiyle öylece, önünde ki kimyasal atıklarla kirlenen sudan çıkardığı o küçücük cansızla bütünleşmiş.
Öfkeyi henüz bilmiyor, kime ne söyleyeceğini de.
Bilmiyor zehrin ve kirletmenin ne denli kötü bir şey olduğunu.
O sadece içinde ki hayvan sevgisinin, bedeninde yarattığı travmayı yaratan, tedbirsizliğin veya vurdumduymazlığın esiri olmuş maddiyatçı anlayışı henüz tanımamış.
O bilmeden bir çaresiz tabiat fedaisi gibi, bencil nefislerin para için tapınmalarının dışında gözyaşları ve çocuk ruh haliyle biz insanlara tabiat sevgisini, sağlıklı yaşam prensiplerini resmediyor.
Bir kadın yaklaşıyor yanına. Sevecen ve duygusal bakışlarla bir an duruyor. Çocuğa eğiliyor, elinden cansız kuşu alıyor. Ellerini ıslak mendil ile siliyor, bir daha bir daha temizliyor.
“Yavrum bir yere dokunma” diyor “evde güzelce bir daha yıkayacağız.”
Kadın beyaz zehirleri şöylece bir süzüyor. Yerlere yatmış yeşilliğin arasından kaçışan ördekleri görüyor. Sonra korumaya alınan hayvanlar adına seviniyor.
Çocuk halâ arkasına baktığı hâlde annesi ile birlikte oradan uzaklaşıyorlar.
Anne işin sebebini elbette biliyor ama susuyor.
Hatta içinden bile geçirmemeye çalışıyor, sanki biricik kızı duyacakmış gibi.
Etkilenmesin yavrucak.
Bilmesin, bazı kendini bilmezlerin onların geleceğini hiçe saymalarını.
Anne ve çocuk hüznün karamsar bahçelerine dalar gibi şehrin sokaklarında kayboluyorlar.
Birkaç hafta önce ki güzelim derenin parkta ki o cazip manzarasına kavuşma arzusuyla, bekliyor şehir.
Emre Hanzade
