TEOMAN ERGÜL’ÜN ARDINDAN
22 Mart 1937’den 8 Mart 2015’e uzanan üretken bir hayat yaşadı Teoman Ergül. On beş yıl önce tanıdım kendisini. Manisa Baro Başkanı iken tanışma imkanı bulamamıştım. Ben Gaziantep’te o Manisa’daydı. Yazışıyorduk ancak oturup cümlelerimizi yoldaş edememiştik henüz. 2000 yılının yaz ayında Salihlide bürosunda çoluk çocuk yanına vardığımızda sevindi. Kucakladı bizi. Yılların biriktirdiği hasreti gidermek için cümlelerimiz peşi sıra geldi. Bitmek bilmeyen cümlelerin arkasından Nurbanu romanını imzaladı. Sıcacıktı elimde. Yeni yayımlanmıştı roman. Teoman Ergül’ün kürek gibi uzun ellerinden taşan parmaklarının sıcaklığı vardı.
Yılda birkaç kez görüşmeyi mutat haline getirmiştik yıllar içinde. Ancak Salihliden Ankara’ya taşındığında uzadı görüşmelerimizin arası. Belki de kendisi de istemiyordu gitmeyi. Gönlü Manisa’da, Salihli de kalmıştı. 1970’den 200’e kadar Salihli’de yaşadı. Üretkenliği, eserleri Manisa ve Salihli’de gün yüzü buldu.
Onunla en son görüşüp uzun boylu konuşmamız 2010 yılında Salihli Belediyesinin düzenlemiş olduğu “ Krallardan Efelere Salihli “sempozyumunda oldu. Diri, heyecanlı ve istekliydi. Projeleri vardı. Manisa ve çevresi, Salihli ile ilgili söyleyecek, yazacak çok cümlesi vardı. Yazmış olduğu romanlar, araştırmalarla yetinmedi hiçbir zaman. İ`la , Nurbanu, Selim ile Nurbanu, Altının Laneti , İşgal -Padişah Efendimizin Konukları, Vahideddin - Mustafa Kemal Ekseninde Milli Mücadele, Bekleyiş ve Zafer, Kurtuluş Savaşında Manisa, Bir Kentin Özgün Tarihi (Salihli), Başkanlık Sistemi, Sosyal Demokraside Ayrışma Yılları gibi önemli çalışmalara imza attı.
8 Mart 2015 sabahı öldüğünü öğrendiğimde sanki bir yakınımı kaybetmiştim. Bir dost bir arkadaşım ölmüştü. Kuşkusuz öyleydi. Arkadaştı, dosttu. Kültürün, sanatın ve araştırmanın; Manisa’nın, Salihli’nin dostuydu.
Ne diyeceğimiz, nasıl tepki vereceğimi bilemedim bir an. Dedemin, ninemin ölümünde yaşadığım sessizliği yaşadım içimde. Yaşadığını hissettim, yaşayacağını zihnimde, içimde. Dedem gibi, ninem ve yakın dostum gibi yaşayacaktı. Yaşadı ve öldü demeyeceğim bir dostumdu.
O eserleriyle, dostluk ve sıcak sohbetiyle yaşayacak bizim için. Salihlilerin, Manisalıların zihninde hiçbir zaman ölmeyecek Teoman Ergül. Ruhun Şad mekanın cennet olsun…Güle güle git.
