Kelimeleri mıncıklamanın anlamı yok. Keşke açıkça, dobra dobra anlatsaydın her şeyi. Yüzüme karşı...
Hem de aylar önce yapsaydın bunu...
Oturduğum bankın soğukluğunu ve ıslaklığını fark edecek durumda değilim. Romanya bandıralı geminin boğazın sularını iki yana savurarak Karadeniz’e doğru römorklar eşliğinde gidişi, martıların üzerime doğru sortileri ve parktaki canlılığın artışı istifimi bozmaya yetmiyor.
Ayakkabılarımı başıma yastık yapıyor montumu üzerime serip gökyüzüne dikilmiş gözlerimi kapatıyorum. Güneş, bulutların ardından göz kırpıyor. Sıcaklığı bedenimde hissetmeye başlıyorum. Keşke akşamın alaca karanlığı olsaydı diyorum. Sabaha kadar bankın üzerinde uyurdum hiç değilse.
Park bekçisinin süpürgesiyle ayaklarıma dürttüğünü hissederek uyanıyorum. Güneş tepemde. Vücudumdaki titreme devam ediyor.
Üşüyorum! Çimenlerin üzerinden doğruluyorum. Montum ve ayakkabılarım yok. Hem bankın üzerinde de değilim!
Ellerindeki poşetleri burunlarına çeken bağımlı çocuklar bana bakıp gülüyorlar...
Dilimde Cem Karaca’nın “Ben bir ceviz ağacıyım, Gülhane Parkı’ında” şarkısı!
Bende günbatımı…
Dilimde türkü...
Aşkın Beni kitabından...s.109
