SON MERASİM
Kâinat yeşillere büründü, su yürüdü,
Göverdi kuru dallar, hayat başkaldırdı.
Coşarcasına canlanırken her yan,
Bazıları canlıların, candan oldu.
Dağlar mı şehirlere yaklaştı?
Marifetli bir el mi kucaklaştırdı?
Yoksa kucağı şehirler mi açtı?
Candan olanları bırakırlardı,
Göz önünde olsun, gönül görsün,
Gönülden ırak olup göz ardı olmasın.
Hatıraları canlandırsın,
Cansız, bedensiz mekânlar.
Bırakmadılar yakında,
Göremezsin bakınca,
Aramakla bulursun anca,
Yollar bayağı bir uzunca.
Emin diyorlardı tehlikeden,
Şimdi ürkütür sükûnetinden,
İşler bitirilir gün evirilmeden,
Terk edilecek talkım verilmeden.
Bir gün bizde geleceğiz size,
Gelemezsiniz çünkü siz bize,
Ne pasaport sorulur ne de vize,
Vakit saat geldiğinde, Yaratan
Cümlemizi af ile mağfiret ede. 21 / 04 / 2013 Muammer AZMAK
