O’NUN KULUYUM
Evrenin gösterisinden kopup gelen,
Gelirken turkuazdan uzaklaşan,
Uzaklaştıkça yavaş yavaş sönen,
Sönerken tek kalıp yalnızlaşan,
Yalnızlaştıkça küçülen, solan yıldızım.
Heves tüketicisi gibi tüketiyorum,
Tüketirken etraftaki her neşeyi,
Neşeyi yutan, bir kara delik oluyorum,
Olur mu böyle bir şey? Demeyin.
Dedikçe her nesneye saplanan bıçağım.
Elimi eteğimi çekmeden dünyadan,
Dünya, belli belirsiz cıva gibi kayarken,
Kayan nesneleri, ucundan tutmaya çalışırken,
Çalışmayı, oradan oraya koşuşturma zannederken,
Zannımın gerçek olmadığını anlayan kişiyim.
Geriye ne kalacaktır senden-benden,
Ben, kırılacak değersiz kuru kabuk muyum?
Kabuk ben isem, bendeki cevher nedir?
Nedir özümü, âlemin merkezinde tutan,
Tutanın yıldızı, bıçağı, kişiliği; O’nun kuluyum.
02.03.2014 Muammer AZMAK
