KAYBOLAN ÇIĞLIK

KAYBOLAN ÇIĞLIK
                                   Aslı Güzel’den ifşa…
Bir yerlerden başlamak zorundayım, devam edebilmek için. İçimde bir türlü bitmeyen savaşlara son vermem gerek. Benim artık ‘Ben’i bulmam gerek. Yoruldum, çok yoruldum, kendimle olan savaşlarımdan. Tek rakibim benim ben ve içimdeki o tuhaf ses. Herkesi her şeyi bırakıp gitmem gerektiğini söyleyen o ses. İnsanlarla konuşmama, eskiye dönmeme engel olan o ses.

Onun yaratıcısı bendim ama artık kontrol edemiyorum. Onu susturamıyorum. Beynimin içinde hiç susmadan sürekli emirler yağdırıyor. Ve ben başka çarem yok gibi onu dinliyorum. Beni herkesten her şeyden uzak tutmak için uyarıp duruyor.

Bilmiyorum belki de konuşunca yalan söylemeye başlayacak olmamdandır. Çok yalan söyledim ben. Küçük- büyük her şekilde yalan söyledim. En büyük olanlarını da kendime söyledim. Mesela kendimi sevdiğime kendimi inandırdım. Şimdiye kadarki en kocaman yalanım, budur.

Bir insan kendini kandırınca çevresini kandırması zor olmuyor. Pişmanlık gibi bir duyguda olmuyor. Bir gün geliyor, o gün işte kendinden iğreniyorsun. Geri dönmek istiyorsun, tüm o yalanları silmek istiyorsun, en baştan başlamak istiyorsun, olmuyor. Dönemiyorsun gerisin geriye…

Öyle bir girdap ki ne kurtulman mümkün ne de başka bir şey. İnsanlara bağırmak istiyorum. O kadar çok arzuluyorum ki ağzımı bile açmıyorum. Kendimden nefret ediyorum. Kendini sevmeyen birisi nasıl başkasını sever ki?

Çok denedim insanları sevmeyi, buna kendimi inandırmaya çalıştım. Sevebilirim dedim, olmadı. Olmayacağını da biliyorum. Ağlamak istiyorum, hıçkıra hıçkıra ağlamak. Bu yüzden kendime acı çektirmek arzusundayım. Bu kötü bir şey mi? Kendimi sevmemek berbat bir şey mi?

Çok kez denedim, nafile, gerçekten denedim, maalesef olmuyor. Aynaya her baktığımda kirlenmiş ve hastalıklı bir ruh görüyorum. Bedenimi asla görmek istemiyorum. O ruhumdan bile çirkin. Eskiden böyle değildim, ne zaman bu hale geldim, bilmiyorum.

Ruhum, benden nefret ediyor, biliyor musun? Onu kirlettiğim için. Bu bedende hapis kalmasına sebep olduğum için. Haklı, sonuna kadar haklı, Şahsen itiraf edemediğim şeyler var. Mesela ölmek istemem gibi. Ruhen en çok istediğim bu ama mantığım inkâr ediyor, zaten o olmasa şimdiye kadar bu satırları yazıyor olmazdım.

Buna ek olarak korkum var. O kadar korkak biriyim ki sırf korkumdan ruhumu bu bedene hapsediyorum. Onun benden nefret etmesini anlıyorum, çünkü tertemiz kalabilirdim. Kirlendim. Sürekli ölmek isteyen bir ruhla yaşamam da kirlenmenin bedeli. Bedenim adeta ruhumun mezarı. Ruhum ise bedenimin azabı. İyi değilim hem de hiç iyi değilim.

Aklıma ansızın düşen ölüm isteği yaşamayı becerememiş olmamdan mı? Bu satırları yazmam beynimdeki seslerin bağırmasına sebep oluyor. Nedendir bilmem, artık varlıklarına alışmış gibiyim. Sürekli kendimle konuştuğumu sanıyorlar ama benim tek yaptığım içimdeki sesleri ikna etmeye çaba harcamak.

Onları var etmek benim için bir zorunluluktur. Kaldırmak istemiyorum, onlar olmasa çok fazla düşünürüm. Her şeyi düşünürdüm. Artık tek yaptığım, onları düşünmek. Kelimelerin anlatamayacağı şeyler var. Hüzün gibi, sevinç gibi… Duygu diye nitelendirdiğimiz her şey aslında bizler için sözcüklerle ifade edebilmek için bir kalıptır. Hiç kimse hislerini anlatamaz. Tam hissettiğini aktaramaz. Ben de edemiyorum. Mesela neden bu kadar düşünüyorum? Kavramlarla ifade edemem ama bir kalıba ‘meraklıyım’ diyerek aylarca kafamı kurcalayan soruyu dört hece içine sığdırırım.

Hayatta böyle aslında, doğuyorsun, bir miktar yıl yaşıyorsun ve ölüyorsun, hiç var olmamışa dönüyorsun. Hiç sevmemiş, hiç üzülmemiş, hiçbir şey yaşamamış oluyorsun. Bu acı amma gerçek. Hiç birimizin değiştiremeyeceği kadar gerçek…

Tanrı bizleri bu dünyaya neden gönderdi, merak ediyorum, gelmeseydim dünyaya var olmamış olmam neyi değiştirirdi. İnsanların arasındayım, yaşıyorum ama ölmüş gibiyim. Varlığımı fark eden kimse yok, sanırım bunda benim insanlara görünmemek istememin katkısı var. İnsanlar için var olmam kendim için yok olmam demek. Vesselam.

Muammer AZMAK 25.06.2023