KAYBOLAN ÇIĞLIK - 8

KAYBOLAN ÇIĞLIK- 8
                                       Aslı Güzel’den ifşa…

Kimse fark etmedi. Farkında değiller. Olmasınlar da zaten. İçime kapandım. Dışarıdan bakıldığında gayet iyiyim, aslında. Hatta geçmişime göre çokça da sosyalim, kimse fark etmesin, olur da fark ederlerse delirdiğimi düşünürler.

Gerçi bir bakıma deli sayılırım. Öyle değil mi sonuçta kendini gıdıklamayı başaran insanlar şizofreni hastası olur. Sanırım bu hastalık da bulaşınca benim için önemini yitirenler listesinin başında olurlar.

Ben, bana ne olduğunun farkındayım, kaçtığım bir gerçek değil bu. Lakin kabullenmek benim için bile sanılanın aksine zor oldu.  O gece benden çok şey götürmedi ama çok şey getirdiği kesin.

En büyük getirisi sanırım yalnızlık oldu. Ne olduysa oldu. Ne kaldıysa kaldı, hepsi geçmişimde. 

Kimse, kimsenin umurunda değil aslında ya da bana gelince insanların umursamaz olası geliyor.  Bilmiyorum aslında öyle kocaman bir yalnızlığın içerisinde olduğum söylenemez. Ama kendimi o kadar kimsesiz hissediyorum ki kelimelerle bunun izahı yok. 

Bazen yavrusunu toprağa gömmüş bir annenin acısı giriyor ruhuma, kalbime, sanki dünyada kimsem kalmamış gibi acı içerisinde çarpıyorlar. Bencilim hem de çok fazla kime kendimi sorsam söyler, bunu rahatlıkla. Aslında bencil olmayı ben istemedim.  Ben olmayı da istemedim zaten.  İnsan olduğum için mi bu aciziyet?

Kendimden nefret ediyorum, kendimi öldürmek isteyecek kadar hem de. Kimseye bir faydam dokunmadığından, herkese zarar verdiğimden, çok konuştuğumdan, kalp kırdığımdan, s**** ve işe yaramaz oluşumdan, kimseye güvenmeyişimden, kimseyi sevemediğimden, sevsem de gösteremediğimden öldürmek istiyorum…

Ama ben korkağım, cesaret edemem öyle şeylere, bedenimi öldüremeyecek kadar korkak olduğum doğru. Lakin ruhumu öldürecek kadar nefret ediyorum kendimden,  yaşamaya, nefes almaya, hakkım yok, biliyorum ama kendimi öldürmeyecek kadar da korkağım.

Keşke diyorum bazen keşke biri kafama sıksa ya da benim kafama sıkacak kadar cesaretim olsa, yok. Fakat ne birinin beni bu hayattan kurtarmaya niyeti var ne de benim Cehennemi göze alıp ölmeye.

Diyorum ya kendimden nefret ediyorum diye, arkası boş olan bir söz değil.  Kendimden gerçekten nefret ediyorum.  Bazen hıçkıra hıçkıra ağlayıp ‘Allah'ım ne olur al canımı’  dediğim anlar oluyor, lakin yok, hala yaşıyorum.

Bedenen ölmek yerine ben de her gün biraz daha ruhumu öldürüyorum. Biraz daha kanatıyorum, yaralarımı. Kim bilir belki ruhum ölünce bedenim de bu dünyada kalmasının anlamsızlığını anlar. O zaman da Rabbim ölüm isteğimi kabul buyurur…

Muammer AZMAK 19.08.2023