İNLEME
Kandım, yeşilin gümrahlığına,
İnandım, masumların eminliğine,
Yıkandım, suların temizliğinde,
Kirlendim, dosdoğru olmanın yolunda,
Kulluk mudur kula kul olmak, Hak dururken
Kölelik ne zamandır, istiklalin adı,
Kendimi dinleme bahtsızlığına aldandım.
Günün yorgunluğunu atma adına dinlenmeli,
Lakin kendine dert katma adına olmamalı,
Ağacı dinle, kuşu dinle, asla kendini dinleme,
Tabiatı dinle, dırdır dinle, illa kendini dinleme,
Durup durup dinleme, sonrasında da inleme,
Kendimi dinleme bahtsızlığına aldandım.
Yemyeşil kanatlı bir kuştu gece,
Konacak bir tünek bulamamıştı,
Çöreklenmişti zihnimin derinliklerine,
Azgın fikirleri depreştirdi ha depreştirdi,
Felahı bulamadı, gündüze akan yol.
Acziyete düştü, direnen kanat ve kol.
Uç güzel kuşum demem gerekliydi amma,
Uçma… Uçma… Diye adeta inledim…
Kendimi dinleme bahtsızlığına aldandım.
Gecenin kurşiniliğinde kara kesildi yeşil,
Gelenler aydınlık düşünceler değil,
İnadına zifiri, inadına bana zulumkar,
Oysa gönül kuşu görmezliğe aldırmaz,
Çırpıp kanatlarını yücelere uçmak ister,
Ah gece! Neden gün doğuşuna âşıktır,
Sayrılar, daha iyi anladım, lakin…
Kendimi dinleme bahtsızlığına aldandım.
14.05.2018 Muammer AZMAK
