BARIŞA ADADIM DÜŞLERİMİ
Barışa adadım düşlerimi, düşmanlığa kurmadım.
Gözyaşlarımla suladım, ırmaklara bırakmadım.
Hayallerime düştü çığlar, altında kalmadım.
Aydınlık şafaklar vardır, karanlıklar yok.
Geride kalanlar dosttur, yağmalayan uğrular.
Hasreti çay gibi demliyorum,
Her istemeyene veriyorum,
Sabahçı kahveleri misal,
Söğüt gölgesi sandın galiba da cabası.
Yıllara da yollara da aldırmamıştım.
Edebi unutmadan edep ile yoğurmuştum.
Umutlarım, her biri erişilmez sevincim.
Feryadım, gürültüler arasında kayboldu.
Dediler kıymetin artacak,
Oysa kederim damlalar gibi sıklaştı.
Sokak lambalarının ışık aralığında,
Büyüdü, büyüdü, beni de yansıttı.
Yokluğunda sadakati terk etmedim.
Yılların öncesinde düştüğüm yerdeyim.
Kök salmışım, kımıldamak ne mümkün.
Kalbimle yaşayacağım, kalbimde yaşatacağım.
Ne kadar sevildiğini anlamayacaksın.
Kulaklarında hala inleyen nağmeler olacak,
Kızacaksın acemi kemancıya,
Büyük bir iştahla asılacaksın ses tellerine,
Umutsuzluğun bıraktığı güçsüzlükle,
Sona gelmediğini haykıran terbiyesiz duygularla,
Nafile çabalar kahırlanışı arttıracak.
Acılar ağlaşacak, içindekini de ağlatacak.
Bedenden gayrı kalbi hem de ruhu,
Oysa gülümseyerek başlamıştı.
Gittikçe tükenerek uzaklaşmıştı.
Barışa adadım düşlerimi, düşmanlığa değil.
25/12/2012, Muammer AZMAK
