HOCALI'YA AĞIT

HOCALI’YA AĞIT

Karşımda dikilir kalem,
Harflere, hecelere,
Kelimelere dokunur.
Yazdıklarım değil de
Sustuklarım sitem eder, yakınır.
Sinemin ortasında,
Şubattan bir gece,
Hocalı karşımda çivilenir, çakılır.
Yıllar geçer, acılar geçmez.
İti, uğursuzu, dehşeti
Dünya görmedi böyle bir vahşeti.

Yırtıldı gece boyu
Karanlığın edep perdesi.
Toprak kan, hava kan, insan…
İnsan can paresi.
Kıyamet kopmuş, Hocalı zindanda.
Her köşe tutulmuş, her ses isyanda.
İrin, kan kokusu
Yara üstüne tuzdu,
Köpeklerden açtı, namert, sefiller,
Ne yetti ne de bittiler.
Kirliydi elleri, kirliydi ermeni dölleri.

Gece yarısı Hocalıyı soydular.
Yüzlerce cana kıyıp, ortalığa yaydılar.
Kıydılar çocuklara,
Ne kadın, ne er,
Ne de ihtiyar dediler.
Kalleşti leş yiyiciler.
Bir bir süngüyle doğradılar, dizdiler.
Sarhoş değil, keş değil, insan hiç değildiler.
Çakallar iğrenir.
Bilmem ki, hangi mahlûka eştiler…

Yer ağır, gök sağırdı.
Gece sessiz, göğüs yağırdı.
Kim duyar şühedayı,
Kim duyar bu zulmü, bu ahı, bu feryadı.
Ben bilmezsem, kim bilir
Göçüp giden ervahı.
ermeni’mi, yalandan lobisi mi.
Soykırım dediğin, sefihin hobisi mi?

Bastırdılar ermeni’yi
Hocalı’nın üstüne.
Kulak ver hele Hocalı’nın sesine. 
Yok olur mu sandın, bir gecede bir millet.
Bu nasıl bir ahmaklık, nasıl bir zillet.
Yerde kalmaz bu kan,
Hele, az daha sabret.
Töremiz böyledir bak, bir yere kaydet.
Hocalı’ya yaklaşma yanarsın,
Türkmen’i, Uygur’u, Azeri’si, Türkü
Hepsi tek yumruk,
Bir oldu mu anlarsın.

İşte o gün,
İşte o gün kork bizden!
Ölümlerden ölüm beğen, istersen.
İşte o gün kaçacak delik ararsın.
Sen de elbet çıra gibi yanarsın.
İşte o gün
Yanarsın…
Bir gün…

Bekle…