BİZ ÇOCUKLAR…

BİZ ÇOCUKLAR…

Tarlaların gün yanığı,
Esmer bakışlarıydık biz.
Çatlaktı buralarda toprak.
Topraktan beterdi ellerimiz,
Kurak, yağmursuzdu dudaklar
Güneşten sıcaktı.
Ve kavruktu yüzümüz, yenimiz.
Kuraktı hislerimiz, susuzdu yüreğimiz.
Çatlamaya hazırdı oysa
Gün yanığında sulanmış,
Beklentilerimiz, emellerimiz.
Prangalı çocuklarıydık toprağın,
Ayaklarımızdan bağlıydık.
Tayyarelere el sallar,
Uzun uzun bakardık ardından…
Dayıma selam götür,
Yengemi sevindir…
Almanya’ya varınca,
Bize haberler getir.
Kaybolurdu gözden uçak
Kaybolmazdık biz, ayrılmazdık ufuktan.
Buraların havası yakar insanı
Kavruktur tenimiz, kavruktur hayallerimiz.
Kavurur çardaksız ova,
Susuz yaz, gölgesiz toprak.
Çınlatır tren ovayı
Tespihtir katarlar uzayıp gider
Çınlar kulaklarımız, gidenin ardından.
Dizilir kız kızan, yine el eder.
Yürekler asılır son vagona tutunup gider.
Belli ki gittiği yer düştü, hayaldi.
Belki düşten de ötesiydi.
Ayaklarımızdan bağlıydık,
Prangalı çocuklarıydık toprağın.
Gün yanığıydı tayyareler,
Kalmazdı izi göğümüzde
Kalmazdı kokusu kömürün, isin
Taa uzaklardan geçen trenlerin de.
Çınlatır, körükler, ısıtır ovayı tren.
Kavruktu bütün düşler
Cüceydi, kısacıktı, güdüktü hayaller,
Kısırdı büsbütün umutsuzdu, çocuksuz düşler
Çocuk umuttu hâlbuki
Toprakta büyüttüğümüz…
Hasıraltıydı insan,
Hasıraltında kaldı
Günsüzdü, dilsizdi dualarımız.
İnsandan değerliydi burda toprak
Çatlamalıydı dualarımız artık
Başak olmalıydı düşlerimiz
Yağmalıydı o yağmur artık
Yağmalıydı üstümüze
Şakır şakır her nisan.
Dolmalıydı vagonlar hayallerle, düşlerle.
Uçmalıydı çocuklar şimdi o tayyarelerle.
Sulanmalı bu topraklar.
Sulanmalı güneşle
Kanatmayan, ağlatmayan düşlerle.
Sulanmalı toprak, prangasız çocuklarla.
Bu toprağın özgür çocuklarıyız biz.
Özgür…
Ayağımıza bağ,
Gözümüze dağ istemeyiz.
Özgür olmalı hayaller de,
Düşler de
Özgür…
Prangasız…