GERİSİ KAYIP

Gerisi kayıp. Bir kayba katip tutmuşlar adı: İnsan!.. İnsan bir türlü katiplikten kurtulup da yazamamış hikayesini. Yaşayamamış. Başkaları yazmış o sadece okumuş.

İnsan koca evrende tek başına. Katiplikten kurtaramıyor başını. Velhasılı kelam gerisi kayıp.Gerisi kayıp.

Bir kayba katip tutmuşlar adı: İnsan!.. İnsan bir türlü katiplikten kurtulup da yazamamış hikayesini. Yaşayamamış. Başkaları yazmış o sadece okumuş.

İnsan koca evrende tek başına. Katiplikten kurtaramıyor başını. Velhasılı kelam gerisi kayıp.

Kazandıklarımız denkleminde kaybettiklerimizin hesabı tutulmuyor. Onlar birer kayıp, meçhul. Meçhulün hikâyesi yoruyor insanı. Lâl oluyor diller, suskunluk. Derin bir suskunluk.

Oysa insan olmanın bir davası olmalı. Davası olmayan insan kaybetmeye mahkum. Kaybettikçe sürgün, kaybettikçe müebbet!.. Hep kendi içinde. Vicdanın terazisi hep ağır basmalı. İnsan, insan olduğunu hatırlamalı, unutmamalı.

Unutmak, unutuş insanlığa bahşedilmiş en büyük armağan mı yoksa en büyük çile mi? Unutan insan, kaybeden insan. Melâli anlamayan nesiller hep unutmakta. Unutturulmaya hüküm giymişiz. Kader isyanda.

Oysa akıttığın göz yaşı nispetinde güleceksin.Ağlaya güle tamamlanacak hayat denklemi. Halbuki hayatın denkliği insanın sırtına bindirilmiş çek babam çek. Bu kadar dengi insandan başka kim kaldırır. Haydi tut kaydını. Katip iş başında yine. Sadece yazıyor.

Okumadan yazmamalı insan. Katiplik insan işi. Bak herkes yazıyor. Okuyan kim? Okuyanın vicdanı, merhameti, adaleti var. Bak aşk da okumakla başlıyor. Tüm sır bir kelimede. Aydınlanamayan insan hem konuşuyor, hem yazıyor. Ama okumuyor.

Bir besmeleyle başlamıştık okumaya. Besmeleyi unuttuk katiplik başa düştü. Kayıp üstüne kayıp. Laflar, sözler arasında şenlikler yaşadık. Şenliklerde kaybettik insanlığımızı. Milyonlar hıçkırırken biz uyumaya durduk. Uyku en büyük elemimiz oldu. İçimizdeki insanla, yaşlılarımızı, çocuklarımızı ve de tüm sevdiklerimizi uğurladık yaban ellere. Yüreklerimiz nasırlaştı sevgisizlikten.

Bak kayıt tutalı zaman ellerimizden akıp gidiyor. Oysa tüm zerreleriyle içinde olmalı hayatın. Sokakların, caddelerin içerisinden çıkıp tabiata atmalıyız kendimizi. Koca bir çınar bulalım kendimize. Sımsıkı sarılalım. Gökteki en parlak yıldıza bakıp adayalım ömrümüzü. İnsan adına insanca sevgiyle yaşamak için.

Yoksa? Hep aynı cevap: Gerisi kayıp!

Bir kayba katip tutmuşlar adı: İnsan!.. İnsan bir türlü katiplikten kurtulup da yazamamış hikayesini. Yaşayamamış. Başkaları yazmış o sadece okumuş.