HAYAT EKRANINDAN OYUNLAR
Ev ne? Komşu kim? Ne önemi var bunların!
Selamsız çıkılan merdivenler,
Selamsız yıkılan dostluklar,
Mahremiyeti kalmayan,
Yatakhane olan evlerde
Yalnızlık…
(Gel ağlayalım!)
Gözyaşı dökmekten dizi kahramanları için
Komşumuzu, dostumuzu göremedik!
Hiç gidemeyeceğimiz lokantalarda
Yemek yedik onlarla,
Hiç giyemediklerimizi giydik
Ekranlarda…
(Gel ağlayalım!)
Bir fincan kahvenin kırk yıllık hatırını unuttuk,
Unuttuk artık kapı ağzı sohbetlerini.
Hepimiz 52 ekran hayallerde,
Zamanı çitliyoruz
Çerez niyetiyle
Çayla birlikte.
Reklam arasına
Mahkûm
Sohbetler.
(Gel ağlayalım!)
Şiddet kol gezerken dizilerde, kadınlar dövülürken,
Lanet ettik, beddua ettik, yasını tuttuk günlerce.
Mahallemizde, köyümüzde, çevremizde
Bir kadın, bir çocuk, bir adam
Hunharca öldürüldüğünde;
Dönüp bakmadık,
Dizi sandık!
(Gel ağlayalım!)
Albümler vardı eskiden, siyah beyaz akardı zaman.
Şimdi her saniyemiz ekranlarda, sosyal ağlarda…
Kim nerde, ne yapmış; her şey ifşa olmuş!
Flash (Flaş) belleklere sığan hayatlar.
(Gel ağlayalım!)
Televizyon, bilgisayar, dizüstü, tablet, telefon ekranları
O kadar girmiş ki hayatımıza: Yalanla, kinle, ihtirasla
Yükselirken ekranlarda kahramanlar,
Hayran hayran bakmış çocuklarımız
Hiç farkında olmadan
Öğretemeyiz artık
Doğruyu!
(Gel ağlayalım!)
Ne dediğin değil nasıl dediğin, niçin dediğin, kime dediğin;
Ne giydiğin değil kaça giydiğin öne çıktığı için
Markalarla ezilmiş insanlar.
Tepsilerde sunulan gösteriş…
Naylon gururlar…
(Gel ağlayalım!)
Eksik harflerle masaj göndermeye çalıştık geleceğe,
Şans toplarından, yarışmalardan medet umduk.
Pazarlar kurduk, çiftlikler kurduk sanal alemde.
Unutulmayacakları, bilgilerimizi, sırlarımızı,
Heyecanlarımızı, suçlarımızı
Bilgisayara yükledik.
Bilgisayar bizim için düşündüğü için
Biz unuttuk düşünmeyi
Ekranlarda büyük bir yazı:
“OYUN BİTTİ”
(Game Over)
FACEBOOK YORUMLAR