MAVÇİK
nev bahar
ilk yaza müjdeler sunuyor demet demet
dağ eteklerinde bir tatlı telaş
meyvesiz ağaçlar gövdesine güvenir
sen kokunla kaimsin
taşlar, pranga vuramaz kokuya
renginden al umudunu
taşı havaya
taşı toprağa ve suya
taşı bu güzelliği
binbir umutla...
Mavçik,
hikmetin göğe uzanışısın sen
toprağın üstünde ilahi tamga, gözlerin
yalnız ve hüzünlü
dağların heybetinden belki
belki taşların hoşnutsuzluğu
biraz mahsun, biraz ürkek
karahindiba narin menekşe nazlı zakkum kederli
sen öyle olma Mavçik
dünya bencil, toprak dertli, su yorgun
Sen diri tut özünü
sen ki gökyüzüne rengini veren
dağ yücelerine reyhalar süren
sen gülmesen, bahar gelmez bu dağlara
sen tohum saçmasan çiçek açmaz nev bahar
mavi, tiril titil elbisenle,
uzat başını gökyüzüne
düşürme gövdeni
diren,
sabah akşam şiddetini artıran
yapraklarını örseleyen
kökünden koparmak isteyen rüzgâra
diren!
yen korkularını
bu dağlar,
yücesinde kibir kokan bu dağlar
bükemez belini
bükemez
saç tohumlarını yarınlarına
taşı bu güzelliği
binbir umutla…
Hüseyin HATIL
Mavinin Şairi
