AZAZIL MAĞSIM
Kalbi kara, yüzü kara, sözü kara
Lanete uğramıştı maskara.
Bakışı kurt bakışı değildi, at bakışı da,
Hatta it bakışı da olamazdı.
Olsa olsa, o olurdu! O…
Azazıl Mağsım mısın dedim,
Bildiğim halde bilmemiş gibi.
O çirkin gözleri kısıldı, yüzüme baktı,
Gözü Türk gözüne benzemiyordu,
Anlamadı tabi Türk kültürüyle ilgisi olmadığı için.
Sadece göğsünden gelen bir ses duyuluyordu,
Kudurmuş köpeklerin hırlama sesi gibi.
O çirkin gözlerine tekrar bakarak dedim,
O sensin değil mi?
Bakışı hainceydi.
İçimdeki acı, öfke o kadar büyüktü ki,
O anda söyleyemedim,
Ama bilenler biliyordu onun kahpeliğini.
Şeytan nasıl bir yaratıktır?
Bu dönemin şeytanı kim?
Hazzetmedi sorularımdan.
Eylül nedir? Dedim
Gözlerinde pis bir kırmızılık belirdi.
Derin bir yerde korkutucu ışık vardı,
Bir an tereddüt ettim,
Ama çok kişi biliyordu onun pek çok yiğidi toprağa gönderen,
Azazıl Mağsım olduğunu…
Kur’anı uzattığımda titredi, titredi ve kaçtı,
Çok geç kalmıştık bu işi yapmakta.
Çok yiğit toprağa gönderilmişti hain,
“Bizim çocuklar” talimatıyla.
Ve yiğitleri şehit edenler,
Kur’an’a bakamadan gittiler,
Rezilce haince…
- Azazıl mağsım: Türk kültüründe Adem Ata ve Havva Ana efsanesindeki şeytanın adı.
