Masal Bitmeden

Masal Bitmeden

Bir masal bu dünya, bu yaşam. Kâinatın kendi aldatmaca zaten. Bizler sis perdeleriyle çevrili bir evrenin içinde bir varmış bir yokmuşuz.
Uyanışımız nasıl olabilecek bilmiyorum; bildiğim artık masalları da kirlettik. Güzel olan her şeyi basitleştirdik, kısalttık, daralttık.
Önce kaygılarımız ve korkularımız sardı ruhumuzu. Pençeler benliğimizi kanattıkça duyarsızlaştık ve sonunda bizden geriye kırıntılarımız kaldı.
Sevgi sözcüklerini çok kullandık riyakârca. Kalpten gelmeyenler, dudakta çirkinleşti. Tebessümlerimiz, iltifatlarımız, dostluklarımız, aile bağlarımız bunlar hep kaybolmaya ve yerini ucuz hesaplara bırakmaya başladı.
Seni seviyorum dedik nefret duyduklarımıza, zalimlere çok iyisin diye hitap ettik, olmayan vasıflar bulduk kendimizde ve çevremizde.
Takdir etmeyi unuttuk tekdire sarıldık. Şaşırmayı da unuttuk tüm şaşkınlığımızla.
Bir gün rüyadan sıyrılıp her şeyi anlayacağımız o an, bir dakika, birkaç saniye çok önem arz edecek bizim için.