YENİ OSMANLICILARI TANIMA KILAVUZU
1. Osmanlı Türkçesini bilmezler, sadece Kuran-ı Kerim'i yüzünden tilâvet edebilecek kadar Arap harflerine âşinâdırlar. Klasik şiirimizden anlamazlar, o şiirin diline de yabanıdırlar. Bir kısmı Arapça öğrenmişse de Osmanlı münevverinin Arapça kökenli kelimelere giydirdiği Türkî zevkteki mânâları idrâkten uzaktırlar.
2. Osmanlı'nın mûsıkîsini hem bilmezler hem de benimseyecek zevkten mahrumdurlar. Çoğunluğu, Kur'an'ı bile Kâni Karaca'dan değil Abdussamed'den dinlemeyi tercih ederler. Zira, Hafız Kâni çok yüksek bir zevki, Abdussamed kitlelerin peşinden gittiği Arap halk müziği tarzını temsil etmektedir. Bir Mevlevî âyinini sonuna kadar dinleyemez, Merhum Bekir Sıdkı Sezgin'i hem dinlemeye tahammül edemez hem de anlamazlar.
3. Nesih, sülüs ya da tâlik yazı yerine parlak şırlak mürekkeple yazılmış nevzuhur İran ve Arap kaligrafisini benimserler. Ne bir nahttan ne de tezhipten anlarlar. Çoğu için bin yıllık oyma bir mihrap bir "eski"den ibarettir.
4. Ezberledikleri sloganlarla konuşurlar, Elmalılı Küçük Hamdi Efendi'nin tefsir tarzından anlamadıkları için Seyyid Kutub'un sloganlarının takipçisidirler.
5. İslam konusunda yeni firkiler Arap dünyasından gelmişse hemen kulak kabartır, bir Türk tarafından serd edilmişse sırtlarını dönerler.
Bu maddeleri çoğaltmak mümkünse de okuyucuyu sıkmamak lazım deyip sözü bağlayalım.
A. Yılmaz Soyyer