Eski Türk İnançlarında “And ”
Eski İnançlarda, yaşayış ve dini merasimler belirli ilkeler çerçevesinde yapılırdı. Bunun esası, çevresine ve içinde bulunduğu topluma faydalı olmak üzerine olurdu.
İlk Şaman yemini onların hayat görüşünü de yansıtmaktaydı: “Zavallıların koruyucusu, yoksulların babası, öksüzlerin anası olmağa and içiyorum. Yüksek dağ tepelerinde bulunan ruhlara saygı göstereceğim; ant ediyorum ki onlara candan bütün varlığımla hizmet edeceğim.”([1]) Kamların, mensup oldukları boy, oymak ve boyun üyesi olarak halk içinde yaşarlardı, başka fani insanlardan üstünlüğü ancak ayin yaptıkları, Tanrılar dünyasına karıştıkları, vecd haline geldikleri anlarda olur, sonrasında cemiyetteki kişilerden farksız olurlardı. Şamanlar sihirbaz değildi; onun en büyük vasfı aşkın (vecd) ve kendinden geçme (istiğrak ) haline gelebilmesiydi. Ölmek ve yeniden dirilmek Şamanın esas şartlarındandı. Öbür dünyada Kam’ın ruhu terbiye olur, kötü alışkanlıklarından kurtulur ve yeryüzüne dönerdi. Şamanın ruhu esrime veya vecd sırasında göğe çıkar veya yeraltına iner, kontrolsüz görünen davranışları belirli kontrol halinde ve o hastayı ve insanları etkiler, kendinden geçirip bir nevi hipnoza bağlar ortaklaşa bir esrime gerçekleştirirdi. Şamanlar vazifelerini çıkar için yapmaz, toplumun ihtiyaç ve sıkıntılarını gidermek, boyunu ve soyunu korumak için yapardı. Ayinlerde ateş kullanılırdı, onların inançlarına göre ateş her şeyi temizler, kötü ruhları kovardı. Altıncı yüzyılda Batı Gök Türk Hakanına gelen Bizans elçilerini ateşler arasından geçirmişlerdi. Onlar için ateş kutsal sayılmıştı.
Orta Asya geleneğinde şamanların efendisi ve büyüğü olarak kopuzu icat eden “Korkut Ata” kabul edilirdi.
İnsanların yaşayışında inanç, yüzyıllar boyunca devamlılık gösteren ve onları yönlendiren temel değerlerden olmuştur.
Celil Altınbilek
13.07.2022
[1]-Abdülkadir İnan Tarihten Günümüze Şamanizm, Ank.1986. s.77
FACEBOOK YORUMLAR