Kaybolmuş İnsan ve Yol Gösterici Hayvanlar
Modern dünya, insanın ayakları altından kayıp giden bir zemine dönüştü. Koşullar, hedefler ve insanlığın sürekli değişen beklentileri, her bireyin ruhunda bir tür yankı bırakıyor. Ama bu yankı beni korkutuyor ne bir melodiyi ne de huzuru barındırıyor. Daha ziyade, bir boşluk hissinin sürekli yankılanışını hatırlatıyor.
İnsan bir zamanlar anlamı arıyordu, şimdilerde ise kaybolmuş bir gölge misali ortada dolanıyor. Her adımında ruhundaki boşluğu daha da derinleştiriyor, her düşüncesi bir öncekini tamamlamadan yok oluyor. Ne yapacağını, neden var olduğunu, kimin için yaşadığını unuttu.
İnsan kendini bir zamanlar tanıyordu şimdi ise o tanımadan çok uzak. Gerçekliği ve doğruyu bulmak için yola çıkmıştı belki ama bu yolculuk sırasında yönünü kaybetti.
İnsan yolculuğunda yalnız mı? Ya da sizler insanın bu yolculuğunda yalnız olduğunu mu düşünüyorsunuz?
İnsan çevresinde var olanları görüyor mu? İnsanın bakmadığı daha doğrusu bakıp görmediği ve konuşmadığı varlıklar, ona en çok lazım olan şeyi sunuyor: İz ve Yön.
Sabahın ilk ışıklarıyla havayı dolduran bir kuşun melodisi, bir kedinin kadife gibi yumuşak tüylerinin altında saklı sıcaklık, bir köpeğin sadık bakışları.
Tüm bu güzellikler, kaybolmuş insanın bir zamanlar sahip olduğu basit ama derin anlamların izleridir. Ancak insan önce bu izleri görmezden geldi, sonra da onları fark edemedi. Yavaşça, yıllar içinde, dış dünya onun için bir anlam taşımamaya başladı.
Dışarıdaki dünyada her şey dönüyordu, büyüyordu. Ama insan da kendi içsel boşluğunda dönüp duruyordu.
Hayvanlar içsel boşluğu bilmezler. Hayvanlar varlıklarını sorgulamazlar, hissettikleriyle var olurlar. Kaybolmuş insan için, hayvanların her hareketi, bir rehberin işareti olma özelliğini taşır. Bir kuşun kanat çırpışı, insanın bir zamanlar nereye doğru uçtuğunu hatırlatır. Bir kedinin gözleri, bir zamanlar hissettiği derin huzurun ve ruhsal dengeyi bulma arzusunun izini gösterir. Bir köpeğin insanı izleyen bakışları, güven ve sadakatin ne demek olduğunu unutmuş bir insanın hatırlatıcısıdır.
Ama İnsan kaybolmuşluğunu kabul etmekten korktu.
Karanlıkta yürüyen insan bir ışık bulmayı umuyor.
Sokakta, parkta gördüğü her hayvan insana bir tür rehberlik yapar. Bir köpeğin tüylerinin içindeki sıcaklık, insana kaybolduğu dünyanın bir parçası olduğunu hatırlatır. Bir kuş, sabahları gökyüzüne doğru kanatlarını açarken, ona bakan insan kuş gibi uçamayan ve bunu arzulayan ruhunun fısıltısını duyar. Bir kedinin, soğuk bir kış günü uyumak için sıcak bir yuva araması, insanı kaybolan huzurunu bulmaya çağırır.
Kendini arayış yolculuğunda kaybolmuş insanın anlam arayışına hayvanlar doğrudan cevap veremezler. Onlar, sadece orada dururlar, olmaları gerektiği yerdedirler. Çünkü onların varlıkları pek çok anlamın görüntüsünü içinde barındırır.
Hayvanlar, insanı olduğu gibi kabul eden varlıklardır. Bir köpeğin yanında olmak, bir anlığına da olsa, insanın kederini unutmasını sağlamaz mı? Bir kedinin yumuşak bakışları, huzuru arayan insana hayat yolculuğunda bir anlam kazandırmaz mı?
Bir kuşun ötüşü, insanın unutmaya çalıştığı bir duyguyu hatırlatır, o duygu, aslında arayış içindeki insanın yeniden bulması gereken bir duygudur. Kaybolmuşluğun içinde çırpınan insana, sadık bir köpeğin bakışları, sevginin ve güvenin daima olduğunu gösterir.
İnsan bir gün kendiyle yüzleşmeye karar verdiğinde içindeki boşluk ne kadar derin olursa olsun, hayvanların ona sunduğu her işareti görür. Hayvanların izleri, insanın kaybolmuşluğunun verdiği boşluk hissi kadar güçlü etkiler bırakır.
Bir kuşun gökyüzündeki uçuşu, insanın içindeki uçma arzusunu yaşatır. Bir kedinin huzuru, insanın içinde bulması gereken dinginliği gösterir. Bir köpeğin sadakati, insanın kendisine geri dönmesi için verdiği en sessiz ama en güçlü bir çağrıdır.
İnsan kaybolmuş olsa da hayvanlar ona yol göstermeye devam ediyor. Her bakış, her hareket, bir iz bırakır. İnsan bu izlerin ardından yürür, yeni başlangıçların işaretlerini bulur.
İnsan bir zamanlar anlamı arıyordu, şimdilerde ise kaybolmuş bir gölge misali ortada dolanıyor. Her adımında ruhundaki boşluğu daha da derinleştiriyor, her düşüncesi bir öncekini tamamlamadan yok oluyor. Ne yapacağını, neden var olduğunu, kimin için yaşadığını unuttu.
İnsan kendini bir zamanlar tanıyordu şimdi ise o tanımadan çok uzak. Gerçekliği ve doğruyu bulmak için yola çıkmıştı belki ama bu yolculuk sırasında yönünü kaybetti.
İnsan yolculuğunda yalnız mı? Ya da sizler insanın bu yolculuğunda yalnız olduğunu mu düşünüyorsunuz?
İnsan çevresinde var olanları görüyor mu? İnsanın bakmadığı daha doğrusu bakıp görmediği ve konuşmadığı varlıklar, ona en çok lazım olan şeyi sunuyor: İz ve Yön.
Sabahın ilk ışıklarıyla havayı dolduran bir kuşun melodisi, bir kedinin kadife gibi yumuşak tüylerinin altında saklı sıcaklık, bir köpeğin sadık bakışları.
Tüm bu güzellikler, kaybolmuş insanın bir zamanlar sahip olduğu basit ama derin anlamların izleridir. Ancak insan önce bu izleri görmezden geldi, sonra da onları fark edemedi. Yavaşça, yıllar içinde, dış dünya onun için bir anlam taşımamaya başladı.
Dışarıdaki dünyada her şey dönüyordu, büyüyordu. Ama insan da kendi içsel boşluğunda dönüp duruyordu.
Hayvanlar içsel boşluğu bilmezler. Hayvanlar varlıklarını sorgulamazlar, hissettikleriyle var olurlar. Kaybolmuş insan için, hayvanların her hareketi, bir rehberin işareti olma özelliğini taşır. Bir kuşun kanat çırpışı, insanın bir zamanlar nereye doğru uçtuğunu hatırlatır. Bir kedinin gözleri, bir zamanlar hissettiği derin huzurun ve ruhsal dengeyi bulma arzusunun izini gösterir. Bir köpeğin insanı izleyen bakışları, güven ve sadakatin ne demek olduğunu unutmuş bir insanın hatırlatıcısıdır.
Ama İnsan kaybolmuşluğunu kabul etmekten korktu.
Karanlıkta yürüyen insan bir ışık bulmayı umuyor.
Sokakta, parkta gördüğü her hayvan insana bir tür rehberlik yapar. Bir köpeğin tüylerinin içindeki sıcaklık, insana kaybolduğu dünyanın bir parçası olduğunu hatırlatır. Bir kuş, sabahları gökyüzüne doğru kanatlarını açarken, ona bakan insan kuş gibi uçamayan ve bunu arzulayan ruhunun fısıltısını duyar. Bir kedinin, soğuk bir kış günü uyumak için sıcak bir yuva araması, insanı kaybolan huzurunu bulmaya çağırır.
Kendini arayış yolculuğunda kaybolmuş insanın anlam arayışına hayvanlar doğrudan cevap veremezler. Onlar, sadece orada dururlar, olmaları gerektiği yerdedirler. Çünkü onların varlıkları pek çok anlamın görüntüsünü içinde barındırır.
Hayvanlar, insanı olduğu gibi kabul eden varlıklardır. Bir köpeğin yanında olmak, bir anlığına da olsa, insanın kederini unutmasını sağlamaz mı? Bir kedinin yumuşak bakışları, huzuru arayan insana hayat yolculuğunda bir anlam kazandırmaz mı?
Bir kuşun ötüşü, insanın unutmaya çalıştığı bir duyguyu hatırlatır, o duygu, aslında arayış içindeki insanın yeniden bulması gereken bir duygudur. Kaybolmuşluğun içinde çırpınan insana, sadık bir köpeğin bakışları, sevginin ve güvenin daima olduğunu gösterir.
İnsan bir gün kendiyle yüzleşmeye karar verdiğinde içindeki boşluk ne kadar derin olursa olsun, hayvanların ona sunduğu her işareti görür. Hayvanların izleri, insanın kaybolmuşluğunun verdiği boşluk hissi kadar güçlü etkiler bırakır.
Bir kuşun gökyüzündeki uçuşu, insanın içindeki uçma arzusunu yaşatır. Bir kedinin huzuru, insanın içinde bulması gereken dinginliği gösterir. Bir köpeğin sadakati, insanın kendisine geri dönmesi için verdiği en sessiz ama en güçlü bir çağrıdır.
İnsan kaybolmuş olsa da hayvanlar ona yol göstermeye devam ediyor. Her bakış, her hareket, bir iz bırakır. İnsan bu izlerin ardından yürür, yeni başlangıçların işaretlerini bulur.